Wakacje

wczasy, wakacje, urlop

Obraz Półwyspu w świetle dawnych map

31 sierpnia 2011r.

Dawne mapy ukazują Półwysep Helski z różną dokładnością i w sposób nie zawsze wiarygodny. Najstarsza znana mapa odnotowująca istnienie półwyspu, autorstwa Mikołaja z Kuzy, pochodzi z 1491 r. Hel występuje tu wprawdzie jako półwysep, jednak w postaci zdeformowanej, co zapewne należy tłumaczyć niedokładnością mapy.


Walka człowieka o ciągłość półwyspu

02 września 2011r.

Dopiero od 1 poł. XIX w. posiadamy dokładne informacje liczbowe dotyczące półwyspu. W 1810 r. powstała pierwsza szczegółowa mapa północno-wschodniej Polski, oparta na triangulacji. Wykonał ją Schrótter w skali 1 :152600. Porównując mapę z obecnym stanem półwyspu, dochodzimy do ciekawych spostrzeżeń. Na odcinku Wielka Wieś (obecnie Władysławowo) ? Chałupy jego szerokość wynosiła około 900 m, czyli 3?6 razy więcej niż obecnie. Na odcinku Chałupy?Jastarnia o 150?250 m więcej, a w Borze (obecnie wsch. dzielnica Jastarni) ? o 500 m więcej Nawet zakładając pewien błąd, należałoby stwierdzić, że początek XIX w. był ?tłustym okresem" dla półwyspu z powodu wzmożonej akumulacji. Analiza późniejszej o sześć lat mapy Klinta, której dokładność określono na 90 proc., a wiarygodność na 95?98 proc., dostarcza ciekawych informacji. Długość linii brzegowej półwyspu była mniejsza o około 1,5 km. Wybrzeże od strony Zatoki.


Klimat na półwyspie helskim

03 września 2011r.

Półwysep Helski leży w krainie klimatycznej wybrzeża Zatoki Gdańskiej. Obszar ten znajduje się w strefie silnego oddziaływania wód morskich. Wpływ Bałtyku jako naturalnego kondensatora ciepła objawia się w podwyższaniu temperatury powietrza w okresie jesienno-zimowym, a jej obniżaniu w okresie wiosenno-letnim. Różnice temperatury pomiędzy poszczególnymi miesiącami są małe. Amplituda roczna dla stacji Hel za lata 1951?1960 wynosiła 18,6°C. Na półwyspie występują długie okresy przejściowe między latem i zimą. Wiosna jest bardzo chłodna, lato krótkie i niezbyt gorące, jesień ciepła, a zima łagodna. Ostatnie surowe zimy były w latach 1928/29, 1947/48, 1962/63, 1978/79. Charakterystyczna jest duża wilgotność powietrza i zmienność zachmurzenia. Dla Helu zanotowano 47 dni mglistych i 166 dni z opadem w ciągu roku. Częste zmiany pogody wynikają z położenia półwyspu na drodze wędrówek atlantyckich rodzin niżowych. Występowanie bryz powoduje zmiany pogody w ciągu doby. Okres sztormów rozpoczyna się na jesieni i kończy w kwietniu. Najczęściej występują i są najsilniejsze wiatry z kierunków zachodnich.


Roślinność półwyspu helskiego

05 września 2011r.

Od strony Wielkiego Morza roślinność układa się strefami. Na plaży występują jedynie nieliczne halofity (słonorośla). Przede wszystkim honkenia piaskowa i rukwiel nadmorska. Mogą one znosić znaczne zasolenie. Na wydmie białej rosną charakterystyczne i znane trawy: piaskownica zwyczajna ? wielka trawa o szarozielonej barwie, której długie liście zakończone są rozdwojonym, kłującym języczkiem oraz wydmuchrzyca piaskowa ? wysoka trawa o szaroniebie-skiej barwie i sztywnych, kłujących liściach. Inne tutejsze rośliny to groszek nadmorski, mikołajek nadmorski o sztywnych, grubych, ostrokolczastych liściach niebieskiej barwy i tegoż koloru kulistych kwiatostanach, lepiężnik kutnerowaty, Honkenia piaskowa, Mikołajek nadmorski, bylica polna.


Flora i fauna Półwyspu Helskiego

06 września 2011r.

Fauna półwyspu nie jest bogata, występują jednak ciekawe gatunki. Na piaszczystych plażach można spotkać zmieraczka. Jest to niewielki skorupiak, który żywi się butwiejącymi szczątkami organicznymi. Jego żarłoczność wspiera nikłą działalność służb komunalnych w zakresie oczyszczania. Mimo to niewdzięczni wczasowicze nazywają go niesłusznie pchłą. Jego pojawienie się budzi czasami nieuzasadnioną panikę. Osobliwością pośród gadów jest bardzo rzadko spotykany niejadowity wąż ? gniewosz gładki (miedzianka). Samiec ma grzbiet brunatny, a brzuch pomarańczowy. Ubarwienie samicy jest w tonacji popielatoszarej. Wąż ten żywi się myszami i jaszczurkami. Zdobycz po opleceniu zostaje uduszona i następnie połknięta.


Zatoka Pucka

07 września 2011r.

Akwenem niezwykle ciekawym zarówno pod względem biologicznym, jak i geograficznym jest Zatoka Pucka, zwana także Małym Morzem. Tak jak Półwysep Helski, stanowiący jej brzeg północno-wschodni, zatoka ma szereg nazw miejscowych, kaszubskich, z których najpopularniejszymi są: Pucka Pieta, tzn. Pucka Kałuża oraz Pucki Wik. Akwen o powierzchni 425 km2 zamknięty od wschodu linią Orłowo?Hel, dzieli się na dwie części. Granicę stanowi ciągnąca się na długości około 12 km płycizna, usytuowana wzdłuż linii Rewa-Kuźnica. Około 1 km długości posiada ciągnący się od Rewy w kierunku nieomal dokładnie północnym tzw. Szpyrk ? wąski, piaszczysty cypel, często wynurzony nad poziom morza.


Strona 2 z 3, < Poprzednia  1  [2]  3  Następna >