Wakacje

Woliński Park Narodowy

01 września 2011r.

Za Międzywodziem, tuż przed Swiętouściem, wchodzimy na teren Wolińskiego Parku Narodowego, którego północna granica ciągnie się aż do Międzyzdrojów. Woliński Park Narodowy ustanowiony został rozporządzeniem Rady Ministrów PRL z dnia 3 marca 1960 roku i obejmuje obszar 4691 ha. O utworzeniu Parku zadecydowało spotykane tutaj wyjątkowe bogactwo form i gatunków roślin oraz zwierząt jak również niezwykła malowniczość krajobrazu. Jest to wynikiem wielkiej różnorodności panujących tu warunków ekologicznych. Największe zainteresowanie budzą w Parku znamienne dla Pomorza buczyny pomorskie bez podszycia, trawiaste, z charakterystyczną perłówką jednokwiatową, która poza Pomorzem jest rośliną rzadko spotykaną. Dominującym elementem szaty roślinnej są jednak lasy mieszane. Panuje wśród nich smukła sosna, zupełnie niepodobna do tej, którą znamy z borów porastających wydmowe piaski w Łebie. Częstą domieszkę stanowi buk, którego można spotkać zarówno w postaci wyniosłych drzew jak i w postaci zwartych kęp podrostu. Dalszymi drzewami lasu mieszanego są oba nasze dęby: szypułkowy i bezszypułkowy. Podchodząc do brzegu morskiego las zmienia swój charakter ze względu na bardzo mały udział sosny. Uderzająca jest na Wolinie obfitość ptaków drapieżnych. Zaobserwowano tutaj sokoła, orlika krzykliwego, myszołowa pospolitego, jastrzębia gołębiarza, krogulca i rybołowa. Wspaniały bielik, zwany często orłem morskim gnieździ się tutaj corocznie w ilości 3—4 par. Ssaki reprezentowane są przede wszystkim przez gatunki zwierzyny łownej: jelenia, sarnę, dzika, borsuka, lisa, zająca i kunę. W granicach Wolińskiego Parku Narodowego wydzielone są rezerwaty: na zachód od góry Gosań, dla ochrony buczyny ze storczykami; na północ od wsi Wisełka, dla ochrony buczyny; u stóp Lelowej Góry, dla ochrony trawy "żywiec bulewkowaty"; na północny-zachód od wsi Wisełka, dla ochrony wiciokrzewu pomorskiego.